O soño da meritocracia esfúmase en cada esforzo que vexo da xente que vive fóra dos medios de comunicación. Será casualidade, pensar que o lugar onde medras decide a túa futura condición económica máis cos teus esforzos e talentos, sitúame, canto menos, na órbita do negacionismo da igualdade de oportunidades. O certo é que posiblemente sexa falta de coñecemento, moitas veces esquezo que para estudar a realidade social preciso afastarme da realidade social. Iso din os ilustrados aos que hai tempo que, por soberbia ou por supervivencia, deixei de facer caso.
A verdade, para que enganarnos, é que ningún ilustrado falou nunca da realidade que pretendo contar aquí a modo de desafogo. Son tan profesionais que nunca falaron cun pobre, a obxectividade obrígaos a tratalos como números, como casos ou como paradigmas. Entendede pois, que se a maioría somos números dos seus modernos estudos, os seus modernos estudos son para a maioría insignificantes. Probablemente iso é o máis bonito que poida dicir dos defensores dialécticos dun sistema que despersonaliza ata o infinito para tapar os berros das súas vítimas.
Utilizan palabras cultas, das que se aprenden nos dicionarios e nos ámbitos intelectuais, para crear unha propaganda espectacular e unha serie de tautoloxías que, máis por repetición que polo seu talento, acaban calando nunha opinión pública que recibe máis discursos dos que é capaz de asimilar. A golpe de titular crean verdades e crean mentiras, moito me teño preguntado se nalgún momento reflexionan sobre a responsabilidade dos seus actos.
A día de hoxe sigo sen ter unha resposta clara, pois as veces penso que viven tan afastados da realidade que pensan de verdade que os pobres merecen ser pobres por falta de esforzo , de talento e por unha vida chea de malas decisións, e outras penso que fan todo iso para roubarlle os pobres os escasos resultados dos seus esforzos.
O que teño claro é que nos seus paradigmas non aparecen dúbidas éticas como a de que, asumindo que os pobres sexan culpables da súa situación,se o xusto sexa deixalos a súa sorte ou facer un esforzo colectivo para que poidan vivir con dignidade. Pero nos seus marcos movidos so existen as xustificacións da inxustiza, nunca deixarán que as solucións e os culpables ocupen titulares. Ese é o seu traballo, por iso cobran, e así hai que entendelo de aquí en diante.
Que as palabras traballo e cobrar non vos leven a engano, iso non os transforma en profesionais. Son mercenarios, terroristas, populistas e uns auténticos canallas. Se fosen profesionais nalgún momento farían as mesmas preguntas e as mesmas investigacións sobre os ricos e sobre porque chegaron a ser ricos. A diferenza dos pobres, estes si que teñen nome. Para estudalos hai que xuntarse con eles, non vaia ser o conto de que a obxectividade tape a súa propaganda.
Se falasen do 99% de ricos que no lugar de comezar nun garaxe comezaron no berce ou asinando unha herdanza millonaria no notario, a meritocracia sería un conto chinés. A diferenza entre un conto chinés e un conto dos gringos, con adaptación española e europea, é que o segundo hai que comelo con patacas. E non quita a fame.